Context

Home / Context

De kunst van het overleven

Zonder titel. 64cm x 50cm. Houtskool en soft pastel op papier. 

Als ik me ooit enigszins wil begrepen voelen
in mijn eenzaamheid,
als ik wil dat iemand er zich iets kan bij
voorstellen
in wat het voor mij betekend heeft en betekent

dat vroegkinderlijk trauma mijn gehechtheid in
deze wereld onmogelijk gemaakt heeft en
maakt,

dan kan ik niet anders
dan de impact van mijn vroegkinderlijk trauma
zichtbaar en invoelbaar maken
voor de wereld.

Hoe levensvatbaar is de zuigeling die liefdeloosheid gezoogd kreeg?

 

In mijn beleving is traumatisering op heel jonge leeftijd door eigen ouders of opvoeders ver-nietig-end omdat het meteen een veilige hechting onmogelijk maakt.

Titel: zich lavend aan een dode moeder. 108cm x 73cm. Bister en acrylverf op papier.

Ik ken niets pijnlijker dan het
continu overgeleverd zijn aan
het uitblijven van een
affectieve, verwelkomende
respons op mijn complete
hulpeloosheid als baby, als
klein kind.

Zo pijnlijk dat ik ervan walg.

 

In mijn zoektocht later, om vat te krijgen op de leegte in mij (via beeld en woord), werd duidelijk dat het begrip “hechting” voor mij zo fundamenteel belangrijk was omdat het geen plaats heeft gekregen in mijn jonge leven.

Mijn diepste verdriet

Titel: misbruik. 13cm x 8cm. Ecoline en acryl-
verf op karton.

De monotonie van afwijzing werd enkel
doorbroken door het misbruik door vader.

Dat mijn vader responsief was, dat hij me liet
deelnemen in het misbruik en me stuurde in mijn
vaardigheid om hem te helpen, gaf me het gevoel
dat ik mocht bestaan.

Daarop ben ik gebouwd.

 

Uit mijn dagboek:

’s Ochtends weigerden mijn benen om nog te stappen als het weer eens was gebeurd maar ik moest wel. Ik moest op mijn benen staan, doen alsof ik ok was. Je hebt geprobeerd me te laten geloven dat ik er toe deed door mij te laten deelnemen aan jouw spel maar vandaag val ik omver van dat besef.

Ik vraag je vader, hoe je dit hebt kunnen doen…

Ik ben tot het inzicht gekomen dat ik via erkenning van mijn trauma, een andere weg uit kan en wil met mijn leven.
Elke dag die voorbij gaat zonder erkenning van het existentieel onrecht dat mij is aangedaan, is een dag waarop ik gedwongen word om mijn dubbelleven in stand te houden.

Beelden maken: bruggen bouwen in mezelf = helen

In de vraag naar hoe ik een uitweg heb proberen te vinden uit dat “dubbelleven”, was het essentieel om me te realiseren wat ik voelde en hoe dit zich heeft vertaald in allerlei reacties.

Naar mijn mening waren en zijn onmacht, depressie, dwang en suïcide gevoelens op latere leeftijd dood-normale reacties op de voortdurende krenking die ik als klein kind onderging.

Expressie was en is mijn wapen: mijn expressief vermogen dwingt me om telkens opnieuw een kanaal te vinden waarbij ik alles wat ik voel naar buiten breng, om zo tot herstel te komen.

Bij het maken van beelden koppel ik een verlies-ervaring (krenking, onmacht) aan een win-ervaring (ik kan iets).

Zo bouwde en bouw ik bruggen binnen mezelf. Zo werd en wordt het haalbaar, het anders onbehapbaar volume van angst en verdriet naar buiten te laten komen.

Zonder titel. 42cm x 30cm. Bister op papier.

Elke pennentrek op een leeg blad papier bulkt van eigenzinnigheid en schreeuwt:

ik besta!

Beelden delen: bruggen bouwen tussen mezelf en de ander = verder helen

Zonder titel.  35cm x 27cm. Ecoline en oliepastel op papier.

Met mijn beelden heb ik een leven in de
dood gecreëerd. Een kiem van leven, die
een volwaardig leven zal worden op het
moment dat ik het kan delen met de
wereld.

 

De ander is een spiegel. Spiegels die bevestigen dat ik besta. Ik spiegel de ander, die ook eigen emoties in mijn werk kan herkennen. Zo kan er een vorm van communicatie tussen gelijken ontstaan.

In mijn idee kunnen mijn beelden verbinden. Zo heb ik het gevoel dat ik bijdraag aan de maatschappij en dat heb ik nodig om verder te kunnen helen.

Helen in die zin dat mijn gevoel van onmacht afneemt en ik meer oog krijg voor het creatief proces bij het maken van een werk.

Herstellen

Zonder titel. 43cm x 27cm. Acrylverf op plastiek.

Uit mijn dagboek:

En nu dan?
Op mijn netvlies stromen beken tot rivieren
En verder
Tot zeeën van de één tot aan de ander
Van mij tot aan de ander
In mijn buik trekt een knoop zich uiteen
En spint om armen en benen samen
Dat contour
Het klokken is gestopt
Tussen ik en mezelf, de tijd en het getij. De afstand.
Als een muizenval. Een leven van verschil. Leven of dood. Open of toe.
Over oude muren heen. Af-gebladerd
Weg-bladeren.
Als bladeren over een valkuil heen
Zien of het mijn gewicht kan dragen
Diep diep gat, put.
Put in mij.

Liefste put.
Put met aan het einde:
Grond
Zwart zwart gat
Met aan het einde:
Grond.
En tussenin: zeeën en beken tot rivieren
En ik die een beetje leer zwemmen
Iemand vanop de kant

Mijn eb van tranen
Ik kan het zien nu

Ik heb u als toeschouwer van mijn verhaal (in beelden en woorden) even laten kennis maken met mijn wens om anderen te bereiken:
 

1. die ook steun en erkenning pogen te vinden;
2. die me kunnen helpen in de weg die ik heb afgelegd en verder zal afleggen om erkend te worden in mijn bestaan(sgeschiedenis)
voorbij alle taboes en in een poging tot dialoog;
3. die interesse tonen in mijn creatief werk an sich.